Tam olarak çözemediğim böyle bir genel anlayış var; yani anne/baba/aşık vb onlarca şey olunca anlarsın deniyor. Burada 1-2 seçenek var bence;
- İnsanlar kendi duygularını anlatabilecek kadar yetenekli değil ve geçiştiriyoruz. Ulan ne anlatçam şimdi "yaw çok acaip bişey, ama anlatabilecek yeteneğim yok ondan bırakayım onlar anlarsa anlasın"
- Diğer insanların empati yeteneğini çok küçük görüyoruz ve anlatsam da anlamayacak zaten bekleyelim belki benim durumuma gelince anlar diyoruz ama orda da pek umut yok gibi.
- Karşımızda insan bir fanusta yaşıyor ve insanların değişik durumlarda verebileceği tepkileri idrak edemiyor. O zaman da kime ne anlatıyorum ki deyip burakıyoruz anlatmayı.
Bir yandan da gerçekten hiç tatmadığın ve tahmin edemediğin duygular olabilir, ona da katılıyorum ama bana anlayamazsın çünkü bilmemne değilsin dediklerinde çok kızıyorum. Ya sen bir dene önce bakalım anlıyor muyum sonra çözemezsek başka yol bakarız.
Mesela Al Pacino'nun da konuyla ilgili ilginç bir hikayesi var.
Godfather 1 vizyona girdikten sonra;
Al Pacino: Ya bu Marlon Brando neden bu kadar seviliyor hiç anlamıyorum.
Coppola: Baba olunca anlarsın.
Yaa yaa bu da böyle bir Godfather şakası işte :)
